در تاریخ پیشرفت‌های بشری لحظه‌هایی هست که از یادها نمی‌رود.
یکی دیگر از این لحظات تاریخی روزی بود که کامپیوتر (Deep Blue) ساخته شرکت آی.بی.ام، گری کاسپاروف، قهرمان وقت شطرنج جهان، را در سال ۱۹۹۷ برد.
چهارده سال بعد، سال ۲۰۱۱، باز هم یک کامپیوتر شرکت آی.بی.ام – که به یاد توماس واتسون، بنیان‌گذار شرکت، نامش را واتسون گذاشته بودند – در یک مسابقه تلویزیونی به نام “محک” آدم‌ها را شکست داد.
خیلی‌ها این دو نمونه اخیر را نشانه پیشرفت اساسی در هوش مصنوعی می‌دانند.
آلن تورینگ پیش‌بینی کرده روزی کامپیوترها بتوانند با انسان‌ها ارتباطی کامل برقرار کنند.
مور حدود چهل سال پیش گفته بود توان یک تراشه کامپیوتری تقریبا هر دو سال یک‌بار دو برابر می‌شود. البته این حرف بیش از آن‌که قانون باشد، نقشه راهی است
برای صنعت کامپیوتر. چنین پیشرفتی، که همچنان هم ادامه دارد، به این معناست که پردازش داده در کامپیوترها هم با همین نرخ رشد می‌کند.
آن کامپیوتر آی.بی‌ام که سال ۱۹۵۹ (تحت نظارت آرتور ساموئلز) با آدم چکرز بازی می‌کرد، نه توان پردازش کامپیوتر (Deep Blue) را داشت، نه اساسا به چنان توانی که
بازی شطرنج می‌طلبید نیاز داشت.
صفحه بازی چکرز (جنگ نادر) مثل صفحه شطرنج است، اما خود بازی به مراتب آسان‌تر است، چرا که تعداد حرکات ممکن آن به مراتب کمتر از شطرنج است. اما سال ۱۹۵۹ کامپیوترها هم بسیار ضعیف‌تر بودند.
اما آن‌طور که کارشناسان می‌گویند، بازی “محک” اساسا بحث دیگری است – یعنی فراتر از پیچیدگی است. پرسش‌هایی که در آن طرح می‌شود بی‌قاعده و گمراه‌کننده
است. از همین رو پیروزی “آبی بزرگ” (Big Blue) در این مسابقه برای کسانی که در حوزه هوش مصنوعی کار می‌کنند، نقطه عطفی بود.
اما آیا این توان پردازش بالا، این توان محاسبه فوق‌العاده کامپیوترهای امروزی، هوش حقیقی است، یا هوش مصنوعی شبیه‌سازی شده ؟؟؟